خدایا،
مرا، که غرق مهر و لطف و عطای توام، دستهای بارانی بخش؛ دستی که بندگان تو را به مهربانی سود می رساند و اهل خانه ای را سرور بخشد و آنگاه به برکت این مهربانی و محبت در سایه رحمت تو جای گیرد و در صف آنان که دوستشان داری بایستد.
خدایا،
بر دستهای من نیکی و احسان به خلق را جاری کن؛ درست مثل چشمه ای که همواره جاری است، نه آنکه لحظه ای عطا کند و لحظه ای دست بر گیرد.
کریما،
لحظه ای مرا از اندیشه احسان تهی مکن؛ مباد که دستی به نیاز تهی مانده باشد و من خاطر آسوده بدارم و یا مباد که ناله ای به نیاز بلند شود و من سر آسایش بر زمین بگذارم.
رحیما،
آنچه در دست من است از آن توست. مرا آن قدر ببخش که بتوانم بسیار ببخشم و در من از احسان و مهربانی آن قدر فرو ریز که همواره عطا کنم و این باران مدام احسان را چنان از لطافت و رحمت پر کن که هرگز دلی را نیازارد.
خدایا،
توفیق ده که عطای من به کدورت منتی یا آتش آزار و اذیتی از میان نرود؛ زیرا خود امر کرده ای «ای کسانی که ایمان آورده اید، صدقات خود را با منت و اذیت باطل نکنید».
|