دوستی یک حادثه و جدایی یک قانون است،پس بیایید حادثه ساز و قانون شکن باشیم...

عشق ، تن به فراموشی نمی سپارد مگر یک بار برای همیشه .
 
جام بلور ، تنها یک بار می شکنداما شکسته های جام ، آ‌ن تکه های تیز برنده دگر جام نیست .
احتیاط باید کرد

عشق بخشنده است، هدیه میکند و توقعی برای دریافت ندارد. پس باید زیست آنهم عاشقانه

افتادن در گل ولای ننگ نیست  ننگ این است که همان جا بمانی

اگر در باطن  و  افکار زشتیم
کمی هم زخمی از این سرنوشتیم
در آن سطری که میشد عشق آموخت
جریمه،آب ،بابا ،نان نوشتیم

هر که عاشق شد جفا بسیار می باید کشید
بهر یک گل منت از صد خار می باید کشید
من به مرگم راضیم اما نمی آید عجل
بخت بد بین کز عجل هم ناز می باید کشید

آبی تر از آنیم که بیرنگ بمیریم
از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم
تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم
شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیریم

 
مقصد تمامی مکاشفات معنوی عشق است.عشق واقعی تنها در قلبت قابل رؤیت است،نه چشمانت.
 
از آتش پرسیدم عشق چیست؟ گفت از من سوزناکتر است از گل پرسیدم عشق چیست؟ گفت از من زیباتر است از شمع پرسیدم عشق چیست؟ گفت از من عاشق تر است از خودش پرسیدم عشق چیست؟ گفت نگاهی بیش نیست.

 گر ز حال دل خبر داری بگو
ور نشان مختصر داری بگو
مرگ را دانم ولی تا کوی دوست !
راه اگر نزدیکتر داری بگو

غرورت را به خاطر کسی که دوستش داری بشکن . ولی دل کسی را که دوستش داری . به خاطر غرورت نشکن

هیچ وقت دل به کسی نبند… چون این دنیا این قدر کوچیکه که توش دو تا دل کنار هم جا نمیشه ... ولی اگه دل بستی… هیچ وقت ازش جدا نشو... چون این دنیا اینقدر بزرگه که دیگه پیداش نمیکنی……!!

عشق یعنی لحظه های التهاب
عشق یعنی لحظه های ناب ناب
عشق یعنی قطره و دریا شدن
عشق یعنی دیده بر در دوختن
عشق یعنی در فراغش سوختن

 خدایا به من زیستنی عطا کن ،که در لحظه مرگ بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است، حسرت نخورم و مُردنی عطا کن که بر بیهودگیش ، سوگوار نباشم.

عشقت نه سرسریست که از سر بدر شود
مهرت نه عارضی است که جای دگر شود
عشق تو در وجودم و مهر تو در دلم
با شیر اندرون شد و با جان بدر شود

از آن زمان که در فضای روشن و بی انتها دانستم که تویی آن تصدیق وعده صدق در گذرگاه پر شتاب لحظه ها،بذر انتظار را درنهانخانه جانم کاشته ام و از آن دم، دلم تنگ روزی است که خورشید ظهورت در پس قله های غیبت رخ بر آورد. دلم بی تاب دم حیات بخشی است که آتش انتظارم را خنکایی ماندگار بخشد.

تا وقتی مریض نشی کسی برات گل نمیاره
تا فریاد نکنی کسی به طرفت بر نمیگرده
تا گریه نکنی کسی نوازشت نمیکنه
تا قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمیاد