تاوان دیدن ماه دک کردن خورشید بود.
وقتی از زندگی سیر شدم، مرگ هم برای من ناز کرد.
وقتی بغض گلویم ترکید، به کویر تبدیل شدم .
تنها دلخوشیم مرور خاطرات گذشته بود که آلزایمر آن را هم از من گرفت.
از پشه پرسیدم: کیستی؟ گفت: خروس بی محل.
معلوم نیست در رقابت عقربه ها کدام یک برنده اند!
در زندگی از دو نفر می ترسم: یکی آنکه خیلی با سیاست است؛ و دیگر آنکه خیلی بی سیاست است!
جاسوس دوجانبه کرم روی قلاب است!
قبلا تحصیلات عالیه ام را در دانشگاه غیر زمینی گذرانده ام!
سر همه پادشاهان کلاه گذاشته اند!
به منظور احترام، مجبور به کلاهبرداری شدم!
نظامیها وقت رفتن هم سلام می دهند!
آن قدر خیال بافتم که تمام کلافهای فکرم به لباس آرزویی مبدل  شدند ... کاش اندازه ام باشد.
وقتی چراغ خیالات روشن است، یخ زندگی آب می شود.
 به اندازه هشت ماه می ترسیدم، به اندازه چهار هفته خسته بودم، و به اندازه دو روز کار داشتم. مهم نیست؛ به اندازه یک ساعت خوشحالم.
حواسم را باد خیال برده است و کاغذهایم را باد پنکه؛ قلم اما محکم در دستم نشسته است، از این بادها نمی لرزد.
 دارم یاد می گیرم که بعضی از خاطرات را تا کنم و در جیب کتم بگذارم، اما کتی ندارم.
امروز حتی سایه ام هم از من فرار کرد، امروز اینجا بارانی بود.
قبل از خوردن قرص خواب‌آور، ساعتم را از مچم باز می‌کنم که نخوابد!
به تعداد شکستهایم روزنه ‌امید دارم!
تعصبم خودکشی کرد تا من راحت تر فکر کنم!
برای اینکه حرفهای بزرگ بزنم، همیشه آنها را متر می کنم!
کسی که خود را به نور ماه راضی کند نور خورشید کورش خواهد کرد!

گربه ها عاشق آدمهایی اند که در زندگی دیگران موش می دوانند!
آدم ناشی، به جای تب بر، از قیچی استفاده می کند!
  اسپند دود می کنم که چشمم کسی را نخورد!
   به نارنجک بدون ضامن وام نمی دهند!
  وقتی اشکم می خواهد به گردش برود، سوار نگاهم می شود!
  آن قدر خسیس بود که حتی وقتی مرد، عمرش را به شما نداد!
از بس مهربان بود، برای اینکه مردم در زمستان سرما نخورند، سرشان کلاه می‌گذاشت و در فصول دیگر کلاهشان را بر می‌داشت.
برای‌اینکه پرنده خیالش به پرواز در نیاید، با‌‌‌لهایش را چید.
آن قدر تند صحبت کرد، زبانش سوخت.
افکارم را در لابلای کاغذها گم کردم.
برای تفسیر لحظه، ثانیه شمار را متوقف کرد.
دلم تنگ می شود، آن را قالب کفاشی می زنم.
وقتی که صدایم را بلند می کنم، کمر سکوتم رگ برگ می شود.
هیچ گلی به پای گل روی شما نمی رسد.
فرصت چیزی است از جنس باد، به بادش ندهید.
به کسی که خنده را از خودش دریغ می کند تبسم بیاموزید.
خساست را از چشمش یاد گرفته بود که هر چقدر به آن نور می تاباند تنگتر می شد.
آدمها وقتی به آسمان خوشبین بودند، هواپیما ساختند؛ و وقتی بدبین شدند، چتر نجات را.
یکی از گلهای باغچه، به اتهام زیبایی، به گلدان پشت پنجره تبعید شد.
آینه شکسته حاصل جمع خودبینی ها را در سطل زباله می‌ریزد.
خورشید مچ شب را با روشنی روز باز می‌کند.
حاصل جمع ستارگان چشم خورشید را می‌زند.
شکارچی، ناشکیباتر از قوه جاذبه زمین، انتظار سقوط پرنده را می‌کشد.
ضربان قلب چهار نژاد، به یک زبان، تبعیض نژادی را محکوم می‌کند.
قبل از خودکشی، در برابر آینه قاتل و مقتول را به هم نشان می‌دهم.
گرسنگی، گربه را مثل مجسمه برای گرفتن ماهی لب حوض می‌نشاند.
برخی صلاحشان در این است که سلاحشان همیشه در دستشان باشد.
وقتی حقیقت را برایش روشن کردم، خاموشم کرد.
شرط بست که دیگر شرطی نبندد.
دکه روزنامه فروشی نانوایی مغز است.
امید و آرزو تنها دوستان واقعی مایند که تا آخرین لحظات زندگی ما را ترک نمی کنند!
خورشید، هنگام طلوع، راهی به روشنی روز پیش پای بندگان خدا می‌گذارد.
قطرات باران هنگام طلوع خورشید از مرز شب و روز می گذرند.
عاشق گل قالیم که خارش تا به حال دست و پای هیچ بنده خدایی را مجروح نکرده است.
به حال فریادی اشک می‌ریزم که تارهای صوتیش را از دست داده است.
برای اینکه پشه‌ها کاملا ناامید نشوند، دستم را از پشه بند بیرون می‌گذارم.
زنبور عسلی که شیره گل قالی را بمکد دست خالی به کندو باز می‌گردد.
همیشه می گفت: آدم عاشق باید حرف دل را گوش کند، نه حرف عقل را؛ ولی حرف ازدواج که پیش آمد، گفت: همیشه از روی عقل کار کن، نه دلت!
تیر چراغ برق به قلب کسی نخورده است.
دریا در خودش غرق نمی‌شود.
مرداب به جایی نمی‌رود.
کوههای کم طاقت آتشفشان‌اند.
سوختن و ساختن خورشید را می‌ستایم.
آن قدر انتظار کشید که دفتر نقاشیش تمام شد.
آن قدر دلم برایش سوخت که زنگ زد به آتش نشانی.
برای آنکه بیکار نباشد، دنبال کار می گردد!
از وقتی که همه را سر کار گذاشته اند، دیگر کسی بیکار نیست!
هیچ کارخانه دار اسباب بازیی به اندازه سیاستمداران مردم را سرگرم نمی کند!
اگر انسان در تمام عمر خویش همچنان کودکی کند، بزرگسالی بر او آسان خواهد گذشت!
متخصص کلیه بود، اما در مورد کلیه بیماریها اظهار نظر می کرد!
هزاردستان برای شکوفه‌ها آنچنان نغمه سرایی می‌کند که از شنیدنش سیر نمی‌شوند.
بهار صورتش را در چشمه ای از دانه‌های شبنم می‌شوید.
به قدری حواس سایه‌ام پرت است که سر در پی شخص دیگری نهاد.
شب هنگام، برای اینکه باغچه را از نور سیراب کنم، سر آبپاش را به چراغ قوه زدم.
قورباغه‌ای که عمرش در خشکسالی سپری شود عملا نمی‌تواند از دوزیست بودنش بهره ببرد.
دریا به بستر خشک رودخانه خوشامد هم نمی‌گوید.
گرسنگی سالن سخنرانی دهان را به سالن غذاخوری تبدیل می‌کند.
جویبار از کوه خبر بهار می آورد!
آن قدر تندتند حرف می زند که گوشم جا می ماند!
آن قدر میکروب همراه انسان است که به معنای واقعی هیچ کس تنها نمی ماند!
در عصر تزویر، دو دو تا می شه سه تا یا پنج تا ...؛ کی به کیه؟!
آن قدر نقشه های خوب خوب کشید تا برایش نقشه ها کشیدند!

قناعت را باید از سفره هفت سین یاد گرفت که سالهاست تعداد سین هایش تغییر نکرده است
خساست را از چشمش یاد گرفته بود که هر چقدر به آن نور می تاباند ، تنگ تر می شد
آدم ها وقتی به آسمان خوشبین بودند هواپیما ساختند و وقتی بدبین شدند چترنجات را
کسی که خود را به نور ماه راضی کند ، نور خورشید کورش خواهد کرد
تجربه ، تنها معلمی است که اول امتحان می گیرد و بعد درس می دهد
از دودلی خسته شده بودم ، یکی از آنها را برای زاپاس کنار گذاشتم
مگسهای قرن 21 ، غذایشان را از زباله های اتمی تامین می کنند
گاهی موقع راه رفتن فراموش می کنم که دارم می روم یا می آیم
برای اینکه حرف های بزرگ بزنم ، همیشه آنها را متر می کنم
با مخالفت باد ، رضایت بادبادک برای پرواز جلب می شود
در انتخاب واحد زندگی ، دروغ پیش نیاز همه درسهاست
بهترین جا برای تبعید زنبوران مجرم ، گلهای قالی است
برای تفسیر لحظه ، ثانیه شمار را متوقف کرد
دلم تنگ می شود ، آن را قالب کفاشی می زنم
درخت باردار با خوردن سنگ ، فارغ شد
وقتی دلم می گیرد ، دیگر ول نمی کند
سیب زمینی خاکی ترین میوه هاست
قلم زلزله نگار اندیشه است
در را به روی افکارم محکم بستم .
افکارم را پشت دیوار قاب عکس پنهان کردم
افکارم مرا دنبال می کند حتی در خواب
افکارم را در سکوت زندانی کردم
افکارم را در لابلای کاغذها گم کردم
افکارم بر خلاف من حرکت می کنند
تعصبم خودکشی کرد ، تا من راحتر فکر کنم
هنگامی که تعصب مرد افکارم یک صدا شدند
در روز سالگرد تعصب ، افکارم کروات مشکی زده بود
گل تشنه بر مزار آب می روید .
آرزوی نداشته بر باد نمی رود .
گوش خسته عاشق خداحافظی است .
شب به روشنی روز غروب می کند .
گوش خسته عاشق خداحافظی است .
پرنده گربه را سر به هوا می کند .
قطرات باران در آغوش هم آب می شوند .
عمر پائیز صرف پرپر کردن گلها می شود .
آینه یک تنه در مقابل همه ایستادگی می کند .
زندگی بدون آب از گلوی ماهی پائین نمی رود .
درخت از نردبان چوبی ساخته نشده بالا می رود .
اگر مرگ نباشد تعداد خودکشی سر به فلک می زند .
به عقیده گربه خوشمزه ترین میوه درخت پرنده است .
لحظات گذران ، زنگوله قلب را به صدا در می آورند .
مطالعه د رگورستان احتیاج به ورق زدن سنگ قبرها ندارد .
قطره باران در مرکز دایره ای که روی آب ترسیم میکند ناپدید می شود .
با دسته گلی به شادابی حاصل جمع شکوفه های بهاری به استقبالت می شتابم .
پرنده غمگین آوازی می خواند که شکوفه شاداب بهاری به یاد گل پرپر شده می افتد .
یک عمر منتظر تولد مرگم می مانم.
سر همه پادشاهان کلاه گذاشته اند.
بخاطر احترام مجبور به کلاهبرداری شدم.
نظامی ها وقت رفتن هم سلام می دهند.
زندگی در جشن تولد مرگ شرکت نمی کند.
آدم بی اراده کشیدن خجالت را هم نمی تواند ترک کند.
قوهء جاذبه زمین با سرعت همسفر پرنده تیر خورده می شود .
آنقدر کم غذا می خورد که انگل ها از دستش شکایت کردند.
قوهء جاذبه زمین انتظار سقوط بلند پروازی ها را می کشد .
آنقدر دگراندیش بود که مغزش افکار خودی را نابود می کرد.
آنقدر دل همه را می سوزاند که آتش نشانی از دستش شکایت کرد.
قوه جاذبه زمین با سرعت سقوط ، سر در پی میوه رسیده می گذارد .
وقتی پائیز از درخت بالا می رود بهار از این شاخه به آن شاخه می پرد .

اگر بخواهم پرنده را محبوس کنم، قفسی به بزرگی آسمان می‌سازم.
زنبورِ عسل وقتی تشنه‌اش می‌شود، روی شبنم می‌نشیند.
برای اینکه کسی در کارم دخالت نکند، مدتی ست که اصولاٌ کاری انجام نمی‌دهم.
رودخانه به اندازه‌ای در بستر خود فرو رفت که کره‌ی زمین را به دو نیمه کرد.
شیشه‌ی عمرِ ماهی همان تنگِ آب‌اش است.
برای بادکنک میسر نیست که یک سوزن به خودش بزند و یک جوالدوز به دیگری.
درِ قفس، پرنده‌ی محبوس را هوایی می‌کند.
وقتی پرنده را از قفس منها می‌کنم، اشکِ شادی در چشم‌هایم جمع می‌شود.
برای گربه تحقیرآمیز است که با مرگِ‌موش خودکشی کند.
برای اینکه آینه را از تنهایی نجات بدهم، جلوی آن ایستادم.
پرنده سعی می‌کرد طوری بایستد که لااقل سایه‌اش خارج از قفس بیافتد.
اگر کره‌ی زمین بالانس بزند، آبشارِ نیاگارا صعود می‌کند.
شب را در داروخانه دیدم که داشت قرصِ خواب‌آور می‌خرید.
اگر میله‌ی قفس بودم، روز به روز لاغرتر می‌شدم تا پرنده بتواند به افقِ دور پرواز کند.
رنگین‌کمان پس از وضعِ‌حمل، بصورتِ خطِ مستقیم در آمد.
اعداد هر وقت بخواهند برای همدیگر قسم یاد کنند، به کله‌ی رادیکال قسم می‌خورند.
درخت، سیگارِ برگ می‌کشد.
ماهی‌ها تصور می‌کنند چهارچهارمِ کره‌ی زمین را آب گرفته است.
آسانسورِ مغرور، به هیچ وجه حاضر نشد از بالا به پایین بیاید.
وقتی چشمِ پرنده به گربه افتاد، از میله‌های قفس تشکر کرد.
برخی از محصلین با آسانسور به کلاسِ بالاتر می‌روند.
پرنده برای آزادی‌اش به میله‌های قفس دخیل بست.

  سایه ام هنگام غروب برای اینکه همراه خورشید نرود ، پشت سرم قایم می شود .
  اگر باران دریا را قطره قطره به زمین منتقل نکند ، کره زمین را سیل می برد .
  آنقدر آرزو به گور بردم که محلی برای جسدم باقی نمانده .
  شیرین ترین خاطرة زندگی ام خداحافظی آدم پرچانه است .
  پا ظریفترین وسیله نقلیه است .
  قوه جاذبه زمین ، ابرها را می دوشد .
  در بازار بورس ، اخلاق رو به تنزل است .
  سایه ام تا گور بدرقه ام کرد .
  تنها پناهگاه موش سوراخ است .
  کارت شناسائی بهار گل است .
  اگر پشت دود به آتش گرم نبود ، آنقدر سر به هوا نبود !
  اگر درختان سربه زیر بودند ، زرافه گردن کشی نمی کرد .
مجرمین با دستهای قانون نمی میرند ، آنان با دستهای انسانهای دیگر هلاک می شوند .
  هیچ وقت نمی توانید با مشت گره کرده ، دست کسی را به گرمی بفشارید .
   هنر زندگی این است که بتوانی صداقت دستهایت را به همگان نشان دهی .
   در جایی که هیچ شاهدی برای اثبات دلایل وجود ندارد ، اثر دستها ما را متقاعد می سازد که خدایی هم هست .
اگر بخواهم پرنده را محبوس کنم قفسی به بزرگی آسمان می سازم .
  فردی که فکرش سیاه است مویش زودتر سپید می شود .
  تاریخ مصرف موش و ماهی را گربه تعین می کند .
  عشق جنین آسا در قلبم نمو پیدا می کند .
  قلبم یک در میان برای خودم میزند .
  دنیا قفس بزرگی است .
زندگی ، یک مسابقه است . در یک مسابقه همه برنده نمی شوند .
  با بهار ، به استمداد گل پژمرده شتافتم .
  نه ، با گل وجودم به استقبال بهار شتافتم .
  برای اینکه دلم خوش باشد ، خوشم...
سفر وقتی خوبست که امید بازگشت داشته باشی .
  تاریکی زیر اثر انگشت خورشید محو شد .
  سکوت قلب گورکن خاموشی گورستان را کامل می کند .
  با حاصل جمع عمرهای سپری شده هم نمی توان یک لحظه زندگی کرد .
  حاصل جمع شبها هم نمی تواند دامن سفید خورشید را به اندازه یک سر سوزن لکه دار کند .
  زمان حاصل جمع گذشته و آینده است .
  بار زندگی را با رشته عمرم به گوش می کشم .
  هر زشتی به اندازه کافی زیباست.
  دلم ، از میان ردیفهای موسیقی ، فقط شور میزند .
  اوضاعم از خودم بی ریخت تر است .
  رودخانه بر اثر فشار آب است که دل به دریا می زند .
  بعضی ها با وجود تفاوت زبان ، همدیگر را می فهمند و عده ای علیرغم داشتن زبان مشترک از فهم آن عاجزند .
  چاشنی تلخ انتظار ، نبودن امید است .
  آدم خوش بین با چشم مصنوعی هم روزنه امیدش می بیند .
  دختران قالی باف فرارسیدن بهار را به گلهای قالی تبریک می گویند .
  تصویر متلاشی شده ام در آینه شکسته اشک می ریزد .
  یک لیوان اشک به چشمی که تشنه گریستن است هدیه کردم .
  آدم برفی وقتی به خورشید نگاه می کند اشک در چشمش حلقه می زند .
غنچه ، با دیدن نخستین اشعه آفتاب ، گل از گلش شکفت .
  حماقت نمی تواند عذر موجهی باشد ، نگذارید ” گل ” کند .
  امروزه روز ، گل را هم بزک می کنند .
  زندگی مثل گل است . هر روزش رنگ و بوی دارد .
برای اینکه مگسها دور وبرم نپلکند ، هیچگاه به چیزهای شیرین فکر نمی کنم .
  هرگاه اوقاتم تلخ است به شیرینی فروشی می روم .
  قناد احتکار شیرین دارد .
وقتی نیستی نگاهم دست خالی به چشمم باز می گردد .
  در فصل بهار از ترس اینکه گیاه روی گونه ام نروید اشک نمی ریزم .